انجمن شکر توضیح می دهد که تولید کنندگان تمام شکر را با استخراج آب قند از گیاهان چغندرقند یا نیشکر تولید می کنند.
فرآیند تولید شامل تمیز کردن، کریستالیزه کردن و خشک کردن شکر خام است.
در طول فرآیند تولید، تولیدکنندگان کریستال های شکر را از ملاس جدا می کنند، شربت غلیظ و قهوه ای تیره که به طور طبیعی در چغندرقند و نیشکر وجود دارد.
شکر سفید عمده طعم شیرینی دارد، اما ملاس چغندرقند خیلی شیرین نیست و تولیدکنندگان از آن برای خوراک دام و سایر صنایع استفاده می کنند. مقدار ملاس رنگ، طعم و رطوبت قند را تعیین می کند.
داشتن ملاس بیشتر رنگ و طعم غنی تری به این غذا می دهد.
تولیدکنندگان همچنین می توانند شربت شکر قهوه ای را برای تولید شکر قهوه ای بجوشانند.
با تغییر اندازه کریستال ها و مقدار ملاس، شرکت های مواد غذایی می توانند قندهای مناسب برای غذاها، نوشیدنی ها و دستور العمل های مختلف بسازند.
انجمن شکر اطلاعاتی در مورد اینکه کدام نوع قندهای سفید و قهوه ای برای برخی غذاها و دستور العمل ها مناسب تر هستند ارائه می دهد.
شکر دانه ریز: مردم معمولا از شکر دانه ریز در کاسه های قند خود برای نوشیدنی های گرم یا پخت استفاده می کنند.
شکر فوق ریز: این نوع شکر کریستال های کوچکتری دارد که در تهیه دسرهای لطیف مانند موس یا پودینگ مفید است.
قنادی ها یا پودر قند: این شکر دانه ریز و ریز از شکری به دست می آید که تولیدکنندگان آن را آسیاب و الک می کنند. مردم از آن در شیرینی، آیسینگ و خامه استفاده می کنند.
شکر میوه: کریستال های کوچکتر و یکنواخت تر از شکر میوه تشکیل شده است که آن را برای مخلوط های خشک، دسرهای پودینگ و نوشیدنی های پودری مناسب تر می کند.
قندهای قهوه ای به دلیل اینکه حاوی رطوبت بیشتری نسبت به شکر سفید هستند، تمایل به جمع شدن دارند. این باعث می شود در دستور العمل هایی که نیاز به بافت مرطوب و جویدنی دارند مفید باشد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.